EEN KIND MET EEN ASS

PASSAGES uit het boek...

'Mijn beide kinderen zijn gediagnosticeerd met een Autisme Spectrum Stoornis (ASS). Het verdriet dat ik voelde toen mijn zoon deze diagnose dertien jaar geleden kreeg was immens. Hij was pas vijf jaar oud. En een paar jaar geleden, toen ook onze dochter de diagnose ASS kreeg, overheerste het gevoel van ongeloof. Ik hoopte vurig dat het aan ons en onze opvoedtechnieken zou liggen, waardoor er misschien nog een kans zou zijn op een ‘vlug klaar oplossing’. Helaas bleek het anders. Het werd een moeilijke weg van rouw naar bouw.'

'Na de diagnose slaat de angst toe. Er is écht iets met mijn kind aan de hand! Wat kunnen we doen? Hoe zal de toekomst eruit zien? Hoe kunnen we ons kind helpen? Welke stappen kunnen we het beste nemen?'

'De woorden ik-doe-mijn-kind-weg bleven maar rondspoken in mijn hoofd. Mijn kind die moeite heeft met verandering liet ik achter bij onbekende mensen die zijn kleine aanwijzingen niet begrepen.'

'Tijdens een vakantie naar Turkije heeft het letterlijk taalgebruik een blijvende, leuke herinnering achtergelaten. Onze kinderen wilden graag zwemmen. We vroegen onze kinderen, als beginnende auti-ouders, om af en toe hun gezicht te laten zien. Na een paar minuten stond ons kind voor ons. Heel indringend kijkend en met zijn gezicht voor ons gezichtsveld zijn hoofd heen en weer schuddend. Ik raakte hierdoor geïrriteerd. Waarop mijn echtgenoot me verklaarde waarom hij dat deed. Ze moesten toch af en toe hun gezicht laten zien? We hebben er kostelijk om gelachen! Dit voorval maakt duidelijk hoe belangrijk taal is. Vanaf dat moment ben ik autisme als een communicatieprobleem gaan zien.'

'Het is niet te zien dat je kind een ASS heeft. Hier ben ik blij om geweest, maar ook heb ik dit weleens vervloekt. Had mijn kind een zichtbare handicap gehad, dan hadden mensen anders naar mijn ouderlijk optreden en handelen gekeken. Begripvoller waarschijnlijk. Het wordt nu vaak niet begrepen als je niet meteen ingrijpt bij ongepast gedrag.'